توضیحات
آییننامه اجرایی قانون زمین شهری مصوب ۲۴ / ۳ / ۱۳۷۱
فصل اول –
تعاریف و مقررات مربوط به عمران زمین ها
ماده ۱ – منظور از عمران و احیای قابل قبول مذکور در قانون زمین شهری – که از این پس قانون نامیده می شود –
عمومات یاد شده در ماده (۱۴۱) قانون مدنی و مقررات بعدی در باب احیا و عمران زمین ها است . عملیاتی از
قبیل شخم غیر مسبوق به احیا ، تحجیر ، ریختن مصالح در زمین حفر چاه و نظایر آن ، عمران و احیا محسوب نمی گردد.
آییننامه اجرایی قانون زمین شهری
تبصره – تناسب میزان زمین عمران و احیا شده با در نظر گرفتن مساحت زیر بنا ، مساحت کل زمین و فضای
عمومی آن یا سطح زیر کشت ، آیش و سایر تصرفاتی که با در نظر گرفتن مفاد این ماده عمران و احیا
محسوب می شود ، طبق دستور العمل های صادر شده توسط وزارت مسکن و شهرسازی تعیین خواهد شد .
ماده ۲ – منظور از اراضی دایر موضوع قانون ، برای تملک و زمین های کشاورزی مندرج در ماده ( ۵ ) قانون و
این آیین نامه ، زمین هایی است که بهره برداری غالب از آن ها ، زراعت باشد و شامل عرصه و اعیان
باغ ها و تأسیساتی که عرصه آن ها متناسب با اعیانی باشد ، نمی گردد .
آییننامه اجرایی قانون زمین شهری
تبصره – اراضی دایر کشاورزی ایستگاه های تحقیقاتی متعلق به وزارت کشاورزی و هم چنین ، اراضی دایر
مزروعی دانشکده های کشاورزی و دامپروری و دامپزشکی و هنرستان های کشاورزی که مورد تایید وزارت
مسکن و شهرسازی باشد ، از شمول زمین های دایر موضوع قانون مستثنا می باشد . وزارت کشاورزی
مکلف است فهرست ایستگاه های فوق را با ذکر میزان زمین ها ، نوع تأسیسات ، محل وقوع و سایر
مشخصات لازم، ظرف سه ماه جهت تأیید به وزارت مسکن و شهرسازی ارایه نماید .
ماده ۳- تعریف مسکن مناسب موضوع ماده (۷) قانون و
